Ons eerste gesprek, je was onrustig en terughoudend. Een zachte landing was alles wat ik je geven kon. Je liet het gebeuren. Je verzachte. We lieten het gesprek vanzelf overgaan naar je verlies. Ik vroeg na een ruime stilte wat er was gebeurd? Je stem werd zacht, je lichaam kromp ineen, “zelfmoord” zei je.
“Iedereen gaat door. Niemand vraagt wat het verlies met mij doet. Hoe het mij verandert. Waarom wil iedereen dat het goed gaat, waarom mag het niet niet goed gaan?”
Dit is niet de eerste keer dat ik zoiets hoor. Net na een overlijden is er veel betrokkenheid en begrip. Naar mate de tijd verstrijkt, verdwijnt jouw verlies voor anderen al snel naar daar, naar toen, naar dat moment in het verleden. Het leven gaat door, mensen gaan door. Jij moet door, toch? Door in een wereld die voorgoed veranderd is. Door in een wereld waar je misschien helemaal niet in wilt leven. Je wilt leven in je oude leven.
Je verhalen groeien niet mee. Ze blijven daar in het verleden. Je verlies is er wel, altijd aanwezig. Soms zichtbaar, altijd onzichtbaar. Het doet pijn. Het voelt eenzaam. Het wekt soms gevoelens en gedachten op die helemaal niet horen bij wie je bent, of was. Het voelt zo oneerlijk. Hoe ga je hiermee? Wat kan je doen?
Je probeert je best te doen. Maar doe je het wel goed? Rouw je wel goed? Je twijfelt en wordt onzeker. Mensen begrijpen het niet altijd. “Ze zou willen dat je doorgaat of hij gunt je een gelukkig leven.” Ja misschien is dat wel zo, maar je weet gewoon niet hoe je dat moet doen. Die pijn, dat verdriet maakt het zo zwaar. Je wilt dat het verzacht, maar ergens ook niet. Want hoe kan je nou nog gelukkig worden? Dat gaat helemaal niet.
Je wilt leren ermee om te gaan ♡ Samen gaan we ontdekken hoe.
Heb je vragen of wil je jouw verhaal delen? Aarzel dan niet om contact met me op te nemen.
